Vandaag, donderdag 17 december gaat eindelijk mijn droom werkelijkheid worden! Ik stap namelijk over een uurtje op de boot richting Ngamba Island. Ik bevind me nu op het kantoor van Jane Goodall Instituut in Entebbe. Het kantoor ligt aan het Victoriameer en op ongeveer 5 minuten afstand van de dierentuin (waar ik gisteren ben geweest) en van de vertrekplaats van de boot.
Ik ben afgelopen dinsdag aangekomen en ik heb inmiddels al zo veel speciale mensen ontmoet, dat ik niet eens meer weet in welke volgorde.
In de avond zijn we thais wezen eten in een hotel in de straat. Jullie zullen wel denken, Thais in Africa???? Ik dacht hetzelfde hoor! Het was heerlijk. We waren met z’n vieren en we eindigden met meer. Zo gaat dat als je op reis bent. Mary-Lou (medewerker JGI uit Australie), Sandra (General Manager van het hotel, ook uit Australie, Luitzen en Chris (man uit UK). Het was natuurlijk erg gezellig, vooral om ieders verhaal te horen.
Vanmorgen werd ik wakker rond 06.00. Dat is hier normaal. Je hoort vogels om je heen en je denkt: Wauw, dit is het leven.
In de morgen zijn we naar het kantoor van Ngamba Island gegaan om mijn trip te boeken en om te praten met de General manager van Ngamba Island. Ik moest mijn vaccinatie-boekje laten zien, anders mag je het island niet op omdat je de chimpansees ziek kan maken. Ik heb zo veel prikken gehad in Nederland, dat ik niet eens meer weet hoeveel en wat….
Ik heb toestemming gekregen om te filmen en foto’s te maken. Ik zal een aantal interviews doen met de verzorgers, stagiaires en met de bezoekers. Dit om het werk van JGI meer bekend te geven en om mensen naar het eiland te trekken. Er zijn zo veel mensen die niet weten wat er allemaal gedaan wordt om de chimpansees te beschermen en om ze een beter leven te geven.
Ngamba Island
Na een boottrip van ruim 2 uur kwam ik aan op het paradijs. De boottrip was heerlijk. Ik was de enige bezoeker op de boot en dus had ik alle tijd om na te denken en al mijn indrukken een plekje te geven. Halverwege viel ik in slaap, liggend op de voorkant van de boot met mijn gezicht in de zon. Ik werd net op tijd wakker om onze aankomst te filmen. Ik werd met open armen ontvangen door Gerard (manager).
Na een rondleiding over eiland, waarbij ik werkelijk verbaasd was over de schoonheid, de rust en het enorme aantal vogels (150 verschillende soorten), kreeg ik mijn kamer toegewezen. Ik wilde natuurlijk niets liever dan direct naar de chimpansees gaan, maar ik moest geduldig zijn, want ik kreeg eerst een uitleg van Gerald. De belangrijkste instructies hebben natuurlijk met veiligheid te maken. De chimps zien er allemaal super lief uit, maar het zijn natuurlijk wilde beesten. Ze zijn enorm snel en hebben heel veel kracht.
Er ontsnappen af en toe chimps en dan moet iedereen zodra je het fluitsignaal afgaat naar de veilige plek lopen, zodat niemand een risico loopt. Zodra een chimp jouw kant oploopt dan moet je in het water gaan staan tot je middel. Chimps gaan namelijk het water niet in! Het klinkt eng, maar dat is het niet, zolang je gewoon doet wat je moet doen. Alleen de verzorgers kunnen op dat moment wat doen, want zij kennen alle trics van de chimps. Na alle instructies, zoals geen sieraden om, geen fotocamera in je hand houden, niet te dicht langs de hokken lopen en geen pet op, werd ik voorgesteld aan het personeel.
Werknemers op Ngamba Island
De werknemers op het eiland zijn allemaal mannen. Dat heeft te maken met de diensten die ze hier hebben (10 dagen op en 4 dagen af). Dat betekent dat ze 10 dagen van huis zijn en ook niet thuis slapen. De vrouwen hier in Oeganda zorgen meestal voor het gezin en dat is o.a. een van de redenen dat er geen vrouwen op het eiland werken. Ik denk ook dat het werk fysiek te zwaar is voor veel vrouwen. Je moet echt heel sterk zijn om met de volwassen chimps te kunnen werken.
Rond 19.30 gingen we eten met alle werknemers. Het eten bestaat uit reist, mais, bonen en af en toe een beetje vlees. Ik moet zeggen dat ik het eten heerlijk vind! Na het eten hebben we tot 22.00 met een groep of vier zitten praten over de verschillen van onze landen en dat was erg interessant. Inmiddels heb ik Maya ontmoet. Maya is een 17-jarige meid uit de States en ze werkt als vrijwilliger op het eiland. Ze was meer dan blij dat ik was gekomen, want met alleen maar mannen werken en praten is soms best lastig.
The Forestwalk
Na een hele nacht wakker te hebben gelegen met enorme buikpijn ging de wekker om 06.15. Ik dacht heel even, zal ik blijven liggen, maar al heel snel bedacht ik me, want vandaag was de dag dat ik eindelijk met jonge chimps het bos in zou gaan……
In het bos aangekomen, sprong Rambo (een 5-jarige chimp) al direct in mijn armen en liet me niet meer los. Ik was op slag verliefd en besloot hem in mijn armen mee te nemen dieper het bos in. Het gevoel dat ik op dat moment had, kan ik amper beschrijven…Het was adembenemend………………………..
Zijn gezicht is zo zacht en zijn lichaam zo sterk. Zijn ogen namen me mee. Ik dacht aan mijn hond, die thuis op me zit te wachten. Toen ik Rambo droeg, voelde ik direct wat Jane Goodall heeft gedreven om deze mooie dieren te helpen.
Toen we in het midden van het bos zaten, op een boomstronk, kwamen de andere chimps met ons spelen. Ze spelen met elkaar zoals kinderen dat ook doen, alleen iets wilder en met veel meer geluid en flexibiliteit. Ze springen op de grond, slaan elkaar, tikken elkaar, rollen over elkaar heen. Het werkelijk alsof de tijd stil stond…..helaas dat was niet het geval want voor ik het wist was het speeluur voorbij en moesten we terug
naar het kamp!
Rambo was niet blij dat we weg gingen en probeerde ons in het bos te houden, door onze benen te pakken en zacht te bijten. Ik vond het lastig om te gaan, maar de chimps moeten met elkaar spelen en zo min mogelijk met mensen.
De Infant Integration
Op vrijdagavond kreeg ik de kans om de infant integration mee te mogen maken. Dat betekent dat de jonge chimps met een paar andere vrouwtjes het veld in gaan om aan elkaar te wennen. Ze hopen dan dat de vrouwtjes zich ontfermen over de jonkies, zodat de jonkies straks in de groep een beschermer hebben. De chimps hebben allemaal geen mama meer en dat maakt ze enorm kwetsbaar in de grote groep (44 in totaal). Hierdoor leren ze ook om chimpansee te zijn. Een aantal jonge chimps zijn bij mensen opgegroeid waardoor ze niet weten hoe ze zich als chimp horen te gedragen en door de integratie leren ze dat.
We gingen het veld in en in no time had ik twee chimps aan me hangen. Het was weer zo’n ontzettend mooi moment….Ze zijn zo slim en ze weten precies waar je de pinda’s verstopt hebt. Al snel was ik beroofd van mijn pinda’s en zat ik op de grond in het gras met naast me, Nakuu (mijn adoptie-chimp) en Pasa. Het was net alsof we een kringgesprek hadden, maar dan non-verbaal.
De tijd ging weer zo snel…en je probeert van iedere seconde te genieten en stil te staan bij wat je doet, waar je bent en vooral met wie je bent….Ik zit hier met twee chimps op de grond en ze betasten me en kijken me aan, net als mensen dat bij elkaar doen. Het was adembenemend……..
Toen ik rond 22.00 op bed lag, besefte ik me, hoe bijzonder het is dat ik dit mag meemaken. Mijn droom is uitgekomen…
Ik wil iedereen aanraden om naar Ngamba Island te gaan. Dit mag je niet missen op je lijstje! En anders adopteer een chimp, vanuit Nederland. Voor slechts 7.50 euro per maand!!!
Ga voor meer informatie naar www.janegoodall.nl
<img
Liefs uit Oeganda
